Prof. dr hab. Ireneusz Domagała

Urodzony 20.02.1952 r. W 1979 r. uzyskał dyplom z wyróżnieniem z grafiki warsztatowej. Od 1979 roku zatrudniony w PWSSP (obecnie prof. zw. UAP). Staż pedagogiczno – artystyczny w 1984 r. w Brukseli w Saint Lucas Hoger Institut voor Beeldende Kunsten i w 1985 r. w Instituto de Artes Plasticas de Taxco  w Meksyku.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 2005 r. oraz Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w 2013 r. Obecnie na Wydziale AWiS prowadzi Pracownię Kostiumu Teatralnego. Uprawia grafikę, rysunek, projektuje kostiumy i scenografię. Zrealizował kilkanaście wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. w Mexico City, Kolonii, Radomiu, Toruniu, Poznaniu. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych za granicą /Belgia, Niemcy, Szwecja, Węgry/ i w kraju.

• pole zainteresowań:

teatr, film, scenografia, poezja, literatura, podróże

• prowadzone pracownie:

kierownik Pracowni Kostiumu Teatralnego

• osiągnięcia:

Zrealizowane ponad 60 projektów scenograficznych i kostiumowych:

• 1986 – Polski Teatr Tańca Poznaniu – „Wir” muz. Pink Floyd,

• 1987 – „Party” muz. K. Dębski, „Rooms” muz. K. Hopkins, chor. A. Sokolov (USA), „Ballada” muz. A. Skriabin, chor. A. Sokolov (USA)

• 1988 – „W cieniu…”, muz.  A. Vivaldi, W. Kilar, A. Vollenwaider,

• 1989 – Teatr Wielki w Poznaniu, balet „Dom Bernardy Alba”  w/g Lorki, z hiszpańską muzyką

• 1990 – „Kurtyna w górę”, muzyka: W. A. Mozart, J.S.Bach, Queen, B. Dylan,

• 1991 – „Amadeusz”, muzyka: W.A. Mozart, 2007 – „Mandragora” – muz. K. Szymanowski,

• 1990 – Theater „Für Mich” w Dűsseldorfie /Niemcy/,  „Kuszenie św. Antoniego” w/g G. Flauberta,

• 1991 – Urania Theater w Kolonii /Niemcy/, „Dybuk” w/g Sz. An-ski i Bruce’a Myersa, 1991 -Teatr Wybrzeże w Gdańsku – „Dialogi Karmelitanek” G. Bernanos,

• 1992 – „Viva Stauss”, muzyka: J.Strauss,

• 1994 – Teatr Dramatyczny w Częstochowie, „Historya o Chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim” w/g Mikołaja z Wilkowiecka,

• 1995 – Teatr im. W. Horzycy w Toruniu, „Zaczarowane jezioro” w/g muz. P. Czajkowski, 2000 – Teatr Zagłębia w Sosnowcu, „Calineczka” wg.H.Ch. Andersena,

• 2002 – „Kram z piosenkami” L. Schillera,

• 2003 – Opera Śląska w Bytomiu, „Don Kichot” L. Minkusa wg. Cervantesa,

• 2005 –  “Wesoła wdówka” F. Lehara, 2009 – balet „Romeo i Julia” –muz. H. Berlioz,

• 2009 -Gliwicki Teatr Muzyczny, „Hrabina Marica ”E. Kálmán,

• 2011 – Teatr Animacji w Poznaniu, „Proces o cień osła” F. Dürrenmatta,

• 2011 – „Phantom” M. Yeston, 2012 – „Baron Cygański” – muz. J. Strauss,

• 2013 – Teatr im. J. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, „Romeo i Julia” W. Szekspir,

• 2016 – Teatr Wielki w Łodzi, „Krzesany” – muz. W. Kilar.

publikacje: 

• „Krótki szkic o…”, wydawca UAP , XII Pracownia Rysunku

• wstęp do katalogu /Katedra Ubioru/ – katalog Wydziału AWiS, 2014.

• tekst „Widzialność słowa albo geometria metafory” – Zabawa w teatr, wydawnictwo Dziatwa – Ogólnopolski Konkurs Teatru dla Dzieci, Łódź 2015

• tekst „Możliwość pędzla” – katalog Ogólnopolskiego Pleneru Malarsko- rysunkowego w Kazimierzu Biskupim,  wydawca Centrum Edukacji  Artystycznej w Warszawie i ZSP Koło, 2015

• „Wrysowani” – redakcja i opracowanie katalogu,/tekst  „Doświadczanie rysowania”/, 2016

• w przygotowaniu wydawnictwo „Dwie Katedry” – redakcja i tekst

•   „Geometria metafory”, 2017

----------

MASKI

Można je czytać na różne sposoby: jako żart, oswajanie grozy lockdownu albo jako głos w dyskusji o historii sztuki, bo każda ma swój rozpoznawalny "punkt wyjścia"... Może być to też pretekst do wejrzenia w głąb siebie; artysta rozpoczynając swój cykl to zresztą zaproponował - "Zobaczmy siebie w maskach" i tak zatytułował pierwszą pracę, od której zaczynamy naszą prezentację...

Sam Ireneusz Domagała tak wyjaśnia ideę MASEK:

"Paradoksalnie okres zamknięcia stał się dla mnie czasem tworzenia.

12 marca 2020 zostały zawieszone zajęcia na uczelniach. 12 marca 2020 to początek kwarantanny. 12 marca 2020 zamknięto nas w domach…

Spacery tylko od okna w kuchni do okna w pokoju z balkonem. Wyjścia tylko na balkon, bo do parku wyjść tylko można, jeśli ma się psa!

Za oknem wszyscy w maskach. Anonimowi. Zamaskowany obywatel przemyka z dala od innych. Maska stała się atrybutem koniecznym i dyskwalifikującym indywidualność. Uroda uległa przecenie. Zapanowała unifikacja twarzy.

Seria ponad sześćdziesięciu masek powstawała (i nadal powstaje) w czasie izolacji. Od kwietnia do czerwca regularnie je publikowałem na swoim profilu FB.

W teatrze częstym motywem moich realizacji scenograficzno-kostiumowych była maska, w grafice również ona stawała się inspiracją. A teraz, w przestrzeni publicznej, nastąpił czas nachalności masek. Daje się zauważyć wręcz ich obsesyjność, natrętność, a jednocześnie trwa niemoc wobec niewidzialnego, bezzapachowego i zgryźliwego wirusa covid-19. Zgodnie z obowiązującym zapisem w ustawie, maski trzeba nosić!
Moje maski są kreacją . Powstały z niemocy, z niezgody na zamknięcie - stąd urojony dialog z artystami i ich dziełami, odnoszenie się do historii, historii sztuki, choroby. Dialog na płaszczyźnie sztuki jest zarazem formą dialogu w wymiarze społeczno-politycznym. Istotną rolę odgrywają komentarze wprowadzające maski do sieci. Ta idea jest spełnieniem powszechnej obecności w Internecie. Pączkuje ona jak – nomen omen - zaraźliwy wirus.

Oglądalność masek rosła z dnia na dzień, choć reakcje na nie były (i są) różne; to sprawa indywidualnej percepcji. Cóż, można kochać Rembrandta, a nie akceptować Pollock'a, albo… odwrotnie."