Robert Bartel zajmuje się malarstwem, grafiką, rysunkiem, obiektem i aranżacjami przestrzennymi. Pracuje w wielu mediach i poszukuje nowych środków wyrazu. W metaforyczny sposób dotyka uniwersalnych problemów związanych z ludzką egzystencją. 
Na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu prowadzi wykłady z „Psychofizjologii widzenia” oraz zajęcia „Arteterapia i twórczy rozwój” i „Arteterapia oparta na uważności”. 
Za sobą ma 36 wystaw indywidualnych oraz udział w 55 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą (Niemcy, Szwajcaria, Australia, Ukraina, Hiszpania, Portugalia).

W latach 2001-2018 prowadził „Pracownię Terapii przez Sztukę” przy Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych „Dziekanka” w Gnieźnie. W latach 2016-2020 prowadził badania w Klinice Psychiatrii Dorosłych UM w Poznaniu. Współorganizował lub był kuratorem ponad 60 wystaw sztuki tworzonej przez osoby z zaburzeniami psychicznymi. Jest arteterapeutą i wchodzi w skład zarządu Sekcji Arteterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego w Warszawie, Stowarzyszenia Psychiatria i Sztuka w Krakowie oraz jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Terapii przez Sztukę w Lublinie. Jest autorem ponad 30 artykułów z zakresu arteterapii oraz dwóch tomów monografii pt. „Arteterapia i rozwój osobisty”. Aktywnie współpracuje z Akademią Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, Warszawskim Uniwersytetem Medycznym, Uniwersytetem Medycznym w Poznaniu, Szkołą Wyższą Psychologii Społecznej, Uniwersytetem Pedagogicznym w Krakowie i wieloma innymi instytucjami naukowymi w Polsce.

Prace prezentowane w Galerii Sztuki w Mosinie zostały zainspirowane między innymi neuropsychologiczną „teorią przywiązania” brytyjskiego lekarza i psychoanalityka Johna Bowlby (attachment behaviors). Współcześnie istnieją cztery takie dopełniające się teorie: behawioralna, psychoanalityczna, poznawczo-rozwojowa i etologiczna. Ostatnia z nich, szczególnie interesująca, mówi o tym, że więź wytworzona między matką a dzieckiem nie dość, że jest pierwotna i wrodzona, to nie opiera się tylko na zaspokajaniu potrzeb fizjologicznych. W badaniach Harlowa dowiedziono, że istotą więzi jest przede wszystkim poszukiwanie bliskości, poczucia bezpieczeństwa w oparciu o „przytulność, miękkość” i "stopień przyjazności" oraz dawanie oparcia psychicznego i redukowanie lęku. Wzorce więzi emocjonalnych są częścią naszej osobowości, rzutują na najważniejsze obszary naszego życia: rodzicielstwo, przyjaźń, seksualność i miłość. Natomiast bezpośrednią inspiracją stał się wiersz „Chybotek”, który autor zapamiętał z młodości oraz jego osobiste obserwacje. 
Obiekty te nie są ilustracjami powyższych teorii, ale bardziej złożoną, artystyczną interpretacją, naznaczoną silnym ładunkiem emocjonalnym i doświadczeniem zdobytym w zakresie arteterapii. Są początkiem większego cyklu prac odnoszących się przede wszystkim do związków partnerskich. 

Więcej informacji na stronie: http://www.robertbartel.com

WYSTAWA CZYNNA DO 5.12.2021